Odc. 15

15.

Wpadłam do domu jak wiatr. Zdążyłam tylko wepchnąć głowę do salonu, w którym siedzieli grając na x boksie Louis z Niallem.

- Danielle jest? – zapytałam. Byłam wściekła i to chyba było widać. Chłopaki zdezorientowani tylko pokręcili głowami. Nie myśląc wiele wskoczyłam na schody i bez pukania wtargnęłam do pokoju, który bardzo dobrze pamiętałam. Zalała mnie fala wspomnień, ale szybko je wypchnęłam z mojego umysłu.

Pokój był pusty. Chciałam wyć z wściekłości. Obróciłam się i złapałam za klamkę.

- Nikol?- usłyszałam głos, na dźwięk którego serce mimowolnie zaczynało mi bić szybciej. Obróciłam się po raz drugi i zobaczyłam Liama w samych jeansach, bez koszulki, który właśnie wszedł z łazienki. Z włosów skapywały mu kropelki wody. W niczym to nie pomagało. Przestałam się jednak zajmować urodą mojego eks. Nie było teraz na to czasu

- A nie wyglądam, jak Nikol? – żachnęłam się.

- Nie. Po prostu zdziwiłem się. Widzę przecież, że mnie ignorujesz.

- Nie ważne. Teraz musimy pomówić. Nie obchodzi mnie co tu się dzieje, spływa po mnie twoje nastawienie do tej sprawy. Przyszłam ci tylko powiedzieć, ze masz utemperować Danielle, bo inaczej zrobi to ktoś za ciebie. Ona zdecydowanie za bardzo się tutaj panoszy, Liam. Niszczy wasze relację. – wypluwałam z siebie słowa. Liam stał i patrzył na mnie jakbym to nie ja mówiła.

- Ale o co właściwie chodzi? Danielle cię jakoś obraziła? – zapytał głupkowato. Zaśmiałam się ponuro. Jednak nie zmienił się aż tak bardzo jak mi się zdawało.

- Matko, Liam.. Ty się nic nie zmieniłeś.  Dalej jesteś na nią tak samo ślepy.  Danielle zabija wasze relacje w zespole, matole! Wprowadza napiętą atmosferę i prowokuje konflikty. Jak jeszcze tego nie widzisz to może czas otworzyć oczy!

- Nie wiem jak możesz tu przychodzić żeby mi to powiedzieć. To już nie są twoje sprawy! Nawet jeśli jestem ślepy na zachowanie Danielle to, to mój problem i ty nie powinnaś wkładać w to swojego nosa. Jak widzę ty w przeciwieństwie do mnie się zmieniłaś.

Staliśmy naprzeciw siebie i mierzyliśmy się wzrokiem. Obydwoje tak samo źli. Wkrótce jednak napięcie opadało, powietrze przesycało się spokojem.

- Masz rację. – przytaknęłam. – Nie mam prawa, to twoje życie, aczkolwiek.. Widzisz, reszta zespołu to moi przyjaciele i widzę jak się męczą. Oni nie chcą tak żyć, wiecznie w cieniu twoje ciągle coś knującej dziewczyny. To mi niejako daje powody do interwencji. Więc proszę cię Liam, ze względu na twoich przyjaciół ze względu na łączące nas kiedyś uczucia zrób to. Porozmawiaj ze swoją dziewczyną.

- To był cios poniżej pasa. Powoływać się na nasze dawne uczucia. Tym bardziej powinienem cię olać. Przecież to już przeszłość, nic dla ciebie nie znaczę, więc czemu miałby to zrobić?- zapytał Liam rozkładając ręce. Przypomniałam sobie moją rozmowę z Danielle i byłam o krok od uświadomienia sobie, ze Liam ją słyszał. Powinnam się cieszyć z tego powodu. Całkowicie go od siebie odrzuciłam, jednak coś mnie zakuło.  Spuściłam wzrok.

- Chyba niepotrzebnie tu przychodziłam. Widzę , że Danielle cię omotała na dobra i nikt tu nic nie wskóra. Dowidzenia Liam.

Chciałam wyjść, ale złapał mnie za rękę. Popatrzyłam mu w oczy. W te jego cudowne oczy, przy których kiedyś miałam miękkie kolana.

- Danielle wcale mnie nie omotała. Żadna dziewczyna nigdy mnie nie omotała. Oprócz jednej, która teraz twierdzi, że dla niej to było niczym.

- Nigdy nie powiedziałam, że to dla mnie to nic nie znaczyło. Nigdy. Ja cię naprawdę kochałam Liam. Jednak teraz to już nie ma znaczenia. – powiedziałam. On mnie cały czas trzymał za nadgarstek.

- Dla mnie ma. Jeżeli mnie tak kochałaś jak twierdzisz to dlaczego odeszłaś?  - zapytał.

- Liam, przecież była to nasza wspólna decyzja. Dobrze wiedziałeś, że to nie ma sensu. I Danielle. Czego ty ode mnie teraz oczekujesz?  - zapytałam a on przesunął rękę na moja dłoń i delikatnie ją zaczął gładzić. Ten dotyk zaczął mi mieszać zmysły.

- Chcę, żebyś wiedziała, że nasz związek to najpiękniejsza rzecz jaka mi się kiedykolwiek w całym moim życiu przytrafiła. I nie mam zamiaru o tym zapominać. Czy to nie ty mówiłaś, że nasza miłość nigdy się nie skończy i zawsze będzie się palić? Nie chcę żebyś to zostawiała za sobą.

Słuchałam go poddając się nieziemskiej i tak delikatniej pieszczocie. Jednak ja tak nie mogłam.

- Owszem mówiłam tak, ale Liam.. Jak ty sobie to wyobrażasz? Ja teraz kocham Andreasa, ty masz Danielle, więc ja nie mogę..- westchnęłam. – Nie mogę poświęcić mojego związku z Andreasem dla chwili, dla tego jakże małego płomienia. Już nie jestem tą samą dziewczyną. Nie żyję chwilą. Mam za dużo do stracenia. Muszę to zostawić za sobą. Przepraszam. – powiedziałam do Payna.  

- Nie ważne jest co do ciebie czuję. Ważna jest przyszłość, a z tobą jej nie widzę. Proszę cię porozmawiaj z Danielle.

- Porozmawiam. – wyszeptał zamyślony.

Wyszłam i oparłam się o drzwi. Serce biło mi kilka razy szybciej niż normalnie. Nela miała rację. Ukrywałam swoje uczucia. Przyjazd tutaj wszystko skomplikował. Wszystko odżyło i znów będę musiała się z tym zmierzyć. Zostawić za sobą. Odrzucić i wrócić do swojego świata. Rzeczywistość szaraczków i nic nie znaczących, którzy chcą mieć świetlaną przyszłość zostawiając w tyle świat gwiazdorów. I jego. Czemu mój spokój musiał się zaburzyć? Co ja sobie myślałam przyjeżdżając tutaj? Że nic nie będę czuć? Jak ja mogłam z tym walczyć? To mnie tak strasznie owładnęło. A musiałam walczyć. Walczyć bez cienia szansy na sukces.

Weszliśmy do domu z Zaynem w kompletniej ciszy. W domu jednak spokojnie nie było.

- Rozwal ich! Żryj ziemie ohydny mutancie!! – darł się Louis z salonu. Weszłam i zaczęłam się śmiać. Louis z padem leżał na podłodze i wykonywał przeróżne , dziwne ruchy. Towarzyszyły temu oczywiście cenzuralne i mniej cenzuralne okrzyki.

- Aww! Zombie! – krzyknęłam, podbiegłam i wyrwałam Louisowi pada z ręki.

- Hey! Chciałaś zagrać to trzeba było powiedzieć. Zepsujesz mi rekord.. – wyjęczał, ale mnie to już nie obchodziło. Rozwalałam zombie. Wylewałam na nich swoją frustracje. Po raz pierwszy od kilku tygodni naprawdę dobrze się bawiłam.

Do salonu weszła Nikol. Widziała na jej twarzy zmęczenie, ale nic nie powiedziała. Usiadła Niallowi na kolach i chwyciła za drugi joystick.

- Niech żrą ziemie.! – krzyknęła Nikol wpychając ołowianą kulkę w głowę zombie.  Louis zaczął się szaleńczo śmiać.

- Tak! – krzyknął chłopak i zaczął tarzać się po ziemi. Nikol popatrzyła na niego jak na wariata i poszła w jego ślady. Po chwili wszyscy obecni w salonie niekontrolowanie się śmiali. Choć w naszej sytuacji ni śmiesznego nie było to potrzebowaliśmy tego. Do salonu wszedł Harry obejmując Kate i Liam. Zjawiła się Danielle, a my dalej się śmialiśmy, choć nic w tym śmiesznego nie było.

- Żryjcie ziemie.. ! – krzyknął w kierunku wchodzących Louis.  – Ważniaki..

I śmiał się dalej.

- Żryj marchew! – odpowiedział mu Harry.

- A żebyś wiedział. – podniósł się tak szybko jak tylko mógł i jak sarenka popędził do kuchni żeby wrócić z całym naręczem jeszcze nie obranych marchewek.

- Chcesz też?- odezwał się do mnie ruszając brewkami.

- Zaproponuj swojemu chłopakowi. – odpowiedziałam chichocząc.

- Harry, wiem że chcesz seksu, ale jak nie zjesz witaminek to nie będzie.. – powiedział Lou zbliżając się do loczka.

- Nie chcę. Jest nie obrana.! – bronił się Harry. Odpychał Louisa śmiejąc się gdy ten mu chciał wepchnąć do buzi nie obraną marchew. Harry się zerwał i poleciał za kanapę tam się kryjąc, ale Lou dopadł do niego w dwóch susach i zaczął się nad nim znęcać. Cały pokój się śmiał. Jak im wszystkim tego brakowało. Tych akcji o których tyle słyszałam od Nikol i nigdy sama nie widziałam. W końcu miałam okazję. Nawet na usta Danielle wstąpił uśmiech. Jednego tylko brakowało. Zabójczego śmiechu Nialla, który ostatnio rzadko się unosił w powietrzu. Chłopak siedział zamyślony. I wtedy wypalił:

- Spałem z Danielle.

Wszyscy zamarli wstrząśnięci. Pierwsze co pomyślałam to: Horan – coś ty narobił. 

***

Co spowoduje wyznanie Nialla? Kłopoty? Rozwiązanie? A może koniec problemów, by móc zacząć nowe? 

Jakie będą konsekwencje rozmowy Liama i Nikol? 

To wszytko w następnych..!

Dziękuję za komentarze. Postaraliście się. ;) Ciesze się. 

Zapraszam do czytania. ;)

Pozdrawiam.!

H.